De basisgedachte van KiCKWiJZER is gefundeerd op vier neurowetenschappelijke inzichten die persoonlijke en collectieve ontwikkeling mogelijk maken.

Ruwweg bestaan onze hersenen uit drie delen, waarvan het derde deel, de neocortex, pas rond ons vierde levensjaar volledig actief wordt. Vanaf dat moment is ons brein ‘af’ in die zin dat we toegang hebben tot alle neurale verbindingen die mogelijk zijn – als we in goede gezondheid verkeren. Tegelijk ontstaat dan de kans om ons persoonlijke verhaal te ontwikkelen, wat in moeilijke woorden ons autobiografisch geheugen wordt genoemd. Maar dat dit kan, wil niet zeggen dat we het ook daadwerkelijk doen.

En vanaf de pubertijd tot ver in de adolescentie begint het brein aan een grote schoonmaak waar Marie Kondo nog wat van kan leren. Alle verbindingen die we niet gebruiken, worden opgeruimd. Helaas kan dat ook gebeuren met de verbindingen die we nodig hebben om ons autobiografisch geheugen te onderhouden of effectief te benutten – precies daar helpt KiCKWiJZER bij.

Wat betekent dat nu, een neocortex die nog niet actief is? Een kind voelt iets, en dat zet het direct in beweging: honger → huilen, kou → huilen, iets niet kunnen pakken wat het wil → huilen. Later komt daar praten, gillen of krijsen bij. Het kind voelt een impuls en reageert direct met een daad.

Door opvoeders wordt dit gedrag al bijgestuurd: ze pikken natuurlijk niet alles, maar dit bijsturen leidt niet tot begrip bij het kind, maar tot conditionering. Het kind doet iets niet of juist wel, niet omdat het begrijpt waarom iets niet mag, maar om goedkeuring te krijgen of straf te voorkomen. Dit noemen we in KiCKWiJZER de voelen → doen-fase.

De fase verandert zodra vanaf het vierde levensjaar de neocortex actief meedoet. Vanaf dat moment ontstaat het vermogen om niet alleen het gewenste gedrag te vertonen, maar ook te begrijpen waarom dat gedrag wenselijk is. Het kind kan vanaf dat moment reflecteren op zichzelf, op de situatie, en zich inleven in de beleveniswereld van anderen — maar dat gaat nog niet vanzelf. Vanaf nu spreken we van de voelen → doen → denken-fase. In deze fase hobbelt het denken als het ware achter het voelen en doen aan.

En vanaf dat moment — een fase die de rest van je leven doorgaat — is de filosofie van KiCKWiJZER dat het de ambitie zou moeten zijn om in de voelen → denken → doen-fase terecht te komen: letterlijk een reset van de mindset. In het begin lukt dat vaker niet dan wel, en hopelijk lukt het op termijn vaker wel dan niet. De keren dat het niet lukt, zijn soms grappig, soms onhandig, en soms echt problematisch.

Dingen die bij kinderen nog doodnormaal zijn, worden bij volwassenen op een goed moment “raar”. Een peuter die stampvoet omdat z’n boterham verkeerd doormidden is gesneden — prima. Maar een volwassen collega die hetzelfde doet in een vergadering? Minder charmant. Of iemand die z’n zin niet krijgt en mokkend de kamer uitloopt — als kind nog aandoenlijk, als partner iets minder.

Soms is het niet alleen ongemakkelijk, maar ronduit ontwrichtend: denk aan impulsieve besluiten in de politiek, keiharde keuzes waarbij de menselijke maat ontbreekt, of eindeloos vertellen wat anderen fout doen zonder ooit naar jezelf te kijken. Allemaal variaties op hetzelfde thema: voelen, denken en doen die niet goed samenwerken — of waarbij één van de drie simpelweg niet meer meedoet.

Vanuit dit perspectief wordt de hele DSM — het handboek waarin de psychologie al die gedragspatronen ‘stoornissen’ noemt — ineens een stuk begrijpelijker. Het beschrijft eigenlijk gewoon wat er misgaat als denken, voelen en doen niet op elkaar zijn afgestemd, of als mensen met verschillende dynamieken op elkaar botsen.

En dát is precies de filosofie van KiCKWiJZER: draai de benadering om. Richt je niet alleen op wat er misgaat, maar ook op het wensscenario. Zodra je begrijpt hoe dit werkt in je brein, kun je er bewust mee aan de slag. En precies daarbij helpt KiCKWiJZER — met humor, eenvoud en een gezonde dosis zelfspot.

Voor jezelf:
Je voelt eerst, denkt dan, doet daarna. Plotseling merk je rust, overzicht en energie. Je leert snel van ervaringen, zonder drama, en ziet wat werkt. Lekker overzichtelijk, luchtig en vooral leuk.

Door bewust bezig te zijn met voelen → denken → doen, werk je continu je autobiografisch geheugen - je eigen verhaal bij. Je koppelt eerdere ervaringen en opgedane kennis aan nieuwe situaties, waardoor je  keuzes en je beslissingen steeds beter in lijn zijn met wie je bent.. Zo onderhoud en versterk je je eigen verhaal en leer je jezelf écht kennen — je kern wordt helder en toegankelijk.

Voor je rol in het leven:
Als ouder of begeleider hoef je minder te sturen. Samen reflecteren geeft ruimte voor humor, zelfspot en plezier. Kinderen en mensen in het algemeen leren vallen, opstaan en doorzetten — en ondertussen ontdekken ze ook jouw fouten. Dat maakt het leuk, gelijkwaardig, luchtig en menselijk. Win-win.

Voor teams en organisaties:
Iedereen leert voelen, denken en doen beter te combineren. Misverstanden verdwijnen, samenwerking wordt vloeiender en creativiteit krijgt ruimte. Teams worden lichter, menselijker en effectiever.